Sfeervol herenhuis in Epe

In de door groen omsloten achtertuin heerst rust. Een merel fluit er lustig op los, wedijverend met een koerende duif. Op deze zonnige dag staan de twee openslaande deuren tussen achterkamer en terras open. “We zitten vaak buiten”, zegt Liesbeth. “Zomers zitten we graag op het terras, barbecueën met familie en vrienden. ’s Winters doen we dat bij de haard in de achterkamer. Daar staat een lange eettafel. Als de kachel brandt, zitten we daar ook vaak te lezen.”

Kroonluchters zelf ontworpen

In de royale villa is altijd wel een gezellig plekje te vinden. De woonkamer – door authentieke schuifdeuren in een voor- en achterkamer gescheiden – is groot, heel groot zelfs. De aangrenzende serre meegerekend is de oppervlakte zo’n zeventig vierkante meter. Maar niemand die zich hier verdwaald voelt. Liesbeth heeft gekozen voor een huiselijke inrichting met rustige tinten. “Een mengeling van oud en nieuw, daar hou ik van. Dat kastje is een erfstuk”, wijst ze, “en die salontafel is antiek. De eettafel is juist weer strak. De kroonluchters houden het midden daartussen. Wilco heeft ze ontworpen, samen met een bevriende ontwerper.”

Schuurtje van luiken

Toen Liesbeth en Wilco het huis betrokken, moest er het nodige aan gebeuren. De twee Epenaren vielen echter voor de charme van de voormalige dokterswoning, met zijn hoge kamers en statige voorgevel. Gelukkig waren de oorspronkelijke stuukplafonds met de sierornamenten en de granieten vloer in de gang nog intact. Prachtige sierlijsten om de paneeldeuren herinneren aan lang vervlogen tijden. “We hebben het hele huis onder handen genomen. Ook de tuin was een grote ravage. Het onkruid stond kniehoog. Toch hebben we de tuin redelijk in ere kunnen herstellen. Achterin, vlak bij de oude pruikenboom, staat een schuurtje dat gemaakt is van de oorspronkelijke luiken van de woning.”

Gecapitonneerde hoekbank

De kinderen weten zich goed te vermaken op het royale grasveld en de trampoline. Hun uitvalsbasis is de keuken. Liesbeth en Wilco lieten daar een gecapitonneerde hoekbank met hoge rugleuning in maken. Hier zitten de kinderen vaak huiswerk te maken of te internetten. ’s Avonds gaat het gezin hier aan tafel. “We leven echt aan de achterkant van dit huis”, knikt Liesbeth. “Van het verkeer op de Sint Antonieweg merk je helemaal niets.”

Ook boven niet, waar de kinderen aan de voorzijde slapen. De slaapkamers van de meiden zijn herkenbaar aan hun zachte kleuren. Een fraai bed met een roze baldakijn en twee grote balkondeuren. Welke meisje zou dat niet willen? “Het is een heerlijk huis; groot maar niet massaal. Het huis geeft je een comfortabel, warm gevoel. En die ruimte went heel snel…”